Այս պատմվածքում նկարագրված է մի հին լճակ, որը լեցուն է գորտերով։ Սրանք բոլորը շատ մեծամիտ, ինքնահավան և ինքնագոհ էակներ են, որոնք կարծում են, թե ողջ աշխարհը, երկինքը, արևը ստեղծված են Ամենազոր տիրոջվ կողմից միայն իրենց՝ գորտերի համար, որ իրենք երջանիկ լինեն։ Գորտերը մնում են այս կարծիքին նույնիսկ այն ժամանակ , երբ մի վիթխարի օձ կուլ է տալիս ելույթ ունեցող գորտին։ Մի տարեց գորտ հայտարարում է, որ օձն էլ է ստեղծված գորտերի համար․ նա պետք է գորտերին ուտի, որպեսզի լճակում նեղվծք չլինի։
Իմ կարծիքով այս գորտերը նման են այն մարդկանց, որոնք իրենցից բացի ոչ մեկին չեն սիրում, չեն տեսնում, անկիրթ և տգետ են, բայց իրենց վեր են դասում բոլորից և կարծում են, որ իրենք միշտ ճիշտ են։
ԶԱՔՈՅԱՆ ՍԱՄՎԵԼ 